002. Dożynki

Przez chwilę stoję i tępo wpatruję się przed siebie. Moje ciało reaguje szybciej ode mnie, serce przyspiesza, o ile jest to możliwe. Przełykam ślinę.

Morvoren. Morvoren Sele. Morvoren Arranz. Arranz… Ja.

– Gdzie jesteś, kochanie? – Ledwo  docierają do mnie słowa Niamh, która szuka mnie wzrokiem w tłumie, gdy już dostrzega moją twarz na ekranie. Też siebie na nim widzę i wtedy do mnie dociera. Wylosowano cię. Pojedziesz do Kapitolu. I na koniec umrzesz.

Ludzie rozstępują się, oddalają ode mnie, jakbym była zakażona jakąś zaraźliwą chorobą albo wydzielała niemiły dla nosa zapach. Rozglądam się, po kolei patrzę na twarze innych trzynastolatków. Przełykam ślinę.

– No chodź, kochanie. – Głos opiekunki przywołuje mnie do porządku. Obracam się i powoli, bardzo powoli stawiam pierwszy krok. Czas wydłuża się a droga do sceny jest istną męką. Nawet nie udaję dzielnej przed kamerami. Czuję gwałtownie napływające do oczu łzy, które przysłaniają mi wszystko. Nawet nie wiem, gdzie idę, nie widzę schodów na podwyższenie, ale ludzie rozstępują się przede mną i droga prowadzi prosto…

– Mor!

Odwracam się, mimo że wiem, że to błąd. Widzę Jaysona, który występuje z tłumu, gdy już jestem przy schodach.

– Mor! – W jego głosie słychać rozpacz, co tylko sprawia, że łzy wypływają z mych oczu coraz bardziej obficie.

Cichutko łkając, patrzę, jak Strażnicy Pokoju zagradzają drogę mojemu bratu. Widzę, jak zaczyna się z nimi szarpać, próbując się przedostać.

– Mor, nie! Błagam, nie róbcie tego! – wrzeszczy, ale Strażnicy trzymają go mocno. Ktoś do mnie podchodzi.

– Zostawcie ją! – krzyczy Jayson, gdy jakiś mężczyzna mocno popycha mnie do przodu. Upadam na ziemię. – Błagam! Tylko nie nią! Weźcie mnie! Proszę!

Zewsząd dochodzą mnie różne szepty, jedni są zdziwieni, inni oburzeni.

– Wyprowadźcie go – słyszę słowa burmistrza.

– Nie! – Strażnicy otaczają Jaysona i biorą go za ramiona i wyprowadzają z placu. – NIEEEEEEEEE!!! MOOOOOOOOOOOOR!!!

Czuję, jak moim ciałem wstrząsa szloch. Ktoś brutalnie podnosi mnie z ziemi i znowu popycha. Stawiam powoli kroki, już nawet nie starając się powstrzymywać łez. Gdy staję obok Niamh, nogi mi drżą, są jak z waty i mam wrażenie, że za chwilę zemdleję.

– Oto i nasza trybutka! – krzyczy Niamh. – Brawa dla niej!

Kilka osób klaszcze, jednak nikt nie potrafi wykrzesać z siebie nawet najmniejszej nutki entuzjazmu. Przełykam ślinę i mrugam kilka razy, by pozbyć się łez spod powiek. Ludzie patrzą na mnie, w oczach większości widzę współczucie, a mną targają mieszane emocje. Doskonale wiem, że to tylko pokaz przed kamerami, że nikomu na mnie nie zależy, że tak naprawdę jestem tym ludziom obojętna, ale wypada choćby udawać, że jest nam przykro z powodu wysłania na śmierć dziecka. Tylko nie jestem pewna czy wywołuje to we mnie więcej smutku, żalu czy złości.

Nikt się nie zgłasza, nie ma takiej potrzeby. Nikogo nie obchodzi mój los, tego też się spodziewałam.

– Teraz czas na wyłonienie trybuta spośród chłopców!

Niamh energicznym krokiem podchodzi do kuli z losami i wyjmuje malutką karteczkę. Wraca na mównicę i chrząka cicho.

– Arthur Collins!

Tłum od razu rozstępuje się, z pierwszego rzędu wychodzi wysoki blondyn. Otwieram szerzej oczy na jego widok, dłonie mi drżą. Jestem coraz bardziej pewna własnej porażki. Nigdy z nim nie wygram, nigdy, myślę, patrząc,  jak chłopak pewnym siebie krokiem zbliża się do sceny. W przeciwieństwie do mnie wcale nie jest wystraszony, jakby już dawno pogodził się z losem i przygotowywał na tę chwilę przez wiele dni.

Gdy staje obok mnie, zdaję sobie sprawę z tego, jak bardzo przewyższa mnie choćby swą posturą. W głębi ducha czuję się już przegrana. Wiem, że nie mam szans z jemu podobnymi, a także mam świadomość, że inni trybuci prawie na pewno będą silniejsi i starsi ode mnie. Z każdą chwilą dociera do mnie coraz bardziej w jak beznadziejnej sytuacji się znalazłam. Sytuacji bez wyjścia.

Nagle wszystko znika, nie słyszę głosu Niamh, która zaczyna coś mówić, nie widzę Dziewiątki, wszystko spowija mgła.

– Sojuszników, Morvoren! – Słyszę głos, widzę przemykający we mgle cień. – Znajdź ich!

Mgła się rozstępuje, wracam do rzeczywistości. Nagle dociera do mnie, że stoję na scenie, mocno przyciskając dłonie do skroni, a wszyscy patrzą na mnie jak na istotę nie z tego świata.

– Uściśnijcie sobie dłonie – mówi Niamh nalegająco, chyba po raz wtóry. Blednę. Szybko łapię dłoń Arthura, starając się nie myśleć o tym, że znowu straciłam nad sobą kontrolę.

– Wielkie brawa dla naszych trybutów!

Słyszę oklaski, nie rozglądam się na boki, wzrok wbijam w ziemię.

– Wesołych Głodowych Igrzysk! Niech los zawsze wam sprzyja!

Czuję się, jakby uderzyła mnie w twarz. Nam los nie sprzyja, myślę. Nigdy nie sprzyjał.

Niamh łapie nas za ramiona i wprowadza do Pałacu Sprawiedliwości, ogromnego budynku, którego można by nazwać już ruiną. Niegdyś białe, kamienne ściany teraz są czarne od brudu, kruszą się pod wpływem dotyku. W paru miejscach są dziury, ostatnie dwa piętra nie są zdatne do użytku, bo po części się zawaliły.

Powoli stawiam stopy na trzeszczących stopniach, mam wrażenie, że sufit zaraz runie mi na głowę, zostanę żywcem pogrzebana pod stosem kamieni, a gdy w końcu mnie wyciągną, już będę martwa. Rodzina dostanie małe odszkodowanie, pieniędzy nie starczy nawet na pogrzeb, dlatego zakopią mnie własnoręcznie, gdzieś przy ogrodzeniu, albo wrzucą ciało do rzeki przecinającej Dziewiątkę, by zaoszczędzić środki na jedzenie.

Niamh zatrzymuje się gwałtownie, odwraca do nas z uśmiechem.

– Macie teraz pół godziny na pożegnanie się z bliskimi – powiedziała, wskazując parę drzwi umieszczonych naprzeciwko schodów. Podeszłam do jednych.

– Miłej rozmowy – usłyszałam jeszcze za plecami i jeden ze Strażników Pokoju otworzył mi wejście. Moim oczom ukazał się ogromny pokój, pełen światła wpadającego przez wysokie, sięgające od samej ziemi do wysokiego sufitu okna.

Gdy tylko przekraczam próg, drzwi zatrzaskują się za mną. Obracam się z przerażeniem wypisanym na twarzy. Czuję się jak ptaszek w klatce za wszelką cenę szukający wyjścia, które pozwoli mu wydostać się na wolność.

W panice podchodzę do okna, spoglądam w dół, na ulicę. Widzę ludzi wracających z placu do domów i jeszcze nigdy tak bardzo nie pragnęłam znaleźć się między nimi. Nie zdawałam sobie sprawy jak paskudnie czuje się wylosowany trybut, jak wielkie przerażenie go ogarnia, gdy pomyśli o tym, co go czeka na arenie.

Przypomina mi się jak rok temu zginęła jedna z trybutek, dwunastolatka. Została zaatakowana przez jakiegoś chłopaka, zawodowca, który nie chciał jej tylko zabić, najwidoczniej marzył o tym, żeby umilić czas kapitolińczykom. To, co z niej zostało, gdy zabierali ciało, można było nazwać wielkim kawałkiem mięsa, zmiażdżonym i rozszarpanym.

Znów przerażenie przejmuje nade mną kontrolę. Kulę się przy oknie, trzęsąc się ze strachu. Łzy spływają mi po policzkach, głowę wypełniają krwawe obrazy, wspomnienia Igrzysk z wcześniejszych lat.

Oplatam kolana rękami, szukając miejsca, gdzie znów poczuję się bezpieczna. Staram się uspokoić, ale nie potrafię, przypominam sobie wszystkie ofiary Igrzysk, te, których śmierć nie była lekka, te, które umierając przeżywały katusze, nad którymi się nie zlitowano, które miały być rozrywką dla ludzi z Kapitolu. W większości były to osoby w moim wieku, bezradne, zagubione i przerażone, nie potrafiące sobie poradzić z sytuacją, w której się znalazły. Tak samo jak ja.

Drzwi otwierają się gwałtownie, nie potrafię powstrzymać krzyku. Ktoś podbiega do mnie, przez łzy nie potrafię rozpoznać jego twarzy.

– Macie pięć minut – słyszę, drzwi się zatrzaskują, a ktoś mnie przytula.

– Mor. – Jayson uspokajająco głaszcze mnie po głowie. Wtulam się w niego, mija minuta, zanim przestaję się trząść. Powoli się prostuję. Dostrzegam także rodziców, którzy rozsiedli się na kanapie. Nie zauważyłam jej wcześniej, strach odebrał mi zdolność racjonalnego myślenia. Teraz jednak skupiam swoja uwagę na rodzinie.

Nie wiem co powiedzieć. Nie chcę się z nimi żegnać, nie chcę odchodzić.

– Mamo – mówię cicho, a jasnowłosa kobieta unosi wzrok i spogląda na mnie ze smutkiem wypisanym w oczach – czemu mnie tak nazwałaś?

Sama nie wiem skąd to pytanie. Może po prostu staram się myśleć o wszystkim, tylko nie o własnym wyjeździe. Moja mama również jest nim zaskoczona.

– To imię – zaczyna niepewnie, w jej głosie da się wychwycić wahanie – bardzo nam się podobało…

– Mamo – przerywam jej, tym razem głośniej, a głos prawie mi nie drży – kim była Morvoren? Morvoren Sele? – Nie potrafię dać za wygraną, muszę wiedzieć, chociaż wiedza nie da mi ulgi ani poczucia bezpieczeństwa czy spełnienia.

– Morvoren – szepcze kobieta cicho, jakby do samej siebie. – Ona… bardzo mi ją przypominasz. Wyglądacie tak samo… Nawet zachowujecie się podobnie! Ja… ja chciałam uczcić jej pamięć. Bo ona zginęła. Została wybrana na dożynki, gdy ja się urodziłam. Nawet jej nie poznałam… Była moją siostrą! Była moja siostrą i zginęła na Igrzyskach! Miała tylko trzynaście lat! Nie zasługiwała na taki los, nikt nie zasługuje!

Tym razem to moja mama ukrywa twarz w dłoniach, gdy po jej twarzy spływają błyszczące w świetle kropelki. Podchodzę do niej i obejmuję.

– Znajdź w sobie siłę, Morvoren – słyszę głos swojego sobowtóra. Nie tracę nad sobą kontroli, jestem świadoma, gdzie się znajduję, cały świat nie znika. – Znajdź siłę, pożegnaj ich i postaraj się wrócić. Nie popełniaj moich błędów. Rodzina cię potrzebuje, nawet jeśli nie zdaje sobie z tego sprawy. Moja siostra cię potrzebuje.

Zdaję sobie sprawę, że zostało nam niewiele czasu.

– Kocham cię, mamo – mówię chyba po raz pierwszy w życiu. Podchodzę do ojca i jego też przytulam, co jest wymowniejsze niż tysiąc słów.

Drzwi się otwierają, staje w nich ten sam Strażnik Pokoju.

– Koniec czasu – mówi. Znów zaczynam panikować.

– Nie! – wyrywa mi się z ust, zanim zdołam się powstrzymać. Ale mężczyzna już wyprowadza ich z pokoju i zamyka za sobą drzwi.

– Do widzenia – mówię cicho i opadam na podłogę.

Kolejne minuty wydłużają mi się, gdy siedzę na miękkim, puszystym dywanie i stukam palcami w podłogę. Puk, puk, puk. Jedna sekunda, druga sekunda, trzecia... dochodzę do dziesięciu i zaczynam od nowa. Jedna sekunda, druga sekunda, trzecia… I tak w kółko, aż do znudzenia.

Kiedy drzwi wreszcie się otwierają, głowę mam pełną liczb a końce palców delikatnie pulsują.

– Wstawaj, Morvoren – mówi Niamh, patrząc na mnie z entuzjazmem. – Zaraz wyjeżdżamy, nie możemy się spóźnić!

Powoli podnoszę się z podłogi, prostuję plecy i wlokę się za kobietą. Wciąż nie mogę się nadziwić, że Niamh jest tak pełna entuzjazmu i energii, że cały czas uśmiecha się szeroko, jakby czekała ją przygoda życia.

– Nigdy nie zrozumiesz Kapitolińczyków – słyszę Morvoren i uśmiecham się ponuro. Ma całkowitą rację, nie jest to pierwszy taki raz.

Po drodze zabieramy również Arthura, który nadal nie okazuje strachu czy smutku, wręcz przeciwnie, bije od niego samozadowolenie i pewność siebie, której mi tak bardzo brakuje.

– No, Morvoren, odwiedził cię ktoś, nie licząc rodziny? – pyta się chłopak i chwilę trwa zanim zrozumiem do kogo się zwraca. Marszczę brwi.

– Nie rób takiej zdziwionej miny. – Arthur śmieje się cicho. – Znam twojego brata. Zresztą nie sądzę, by w tym Dystrykcie istniała chociaż jedna osoba, która by cię nie kojarzyła.

Krzywię się nieznacznie, w duchu mam nadzieję, że tak nie jest. Nigdy nie pragnęłam być tematem numer jeden największych plotkarzy Dziewiątki.

– Candicy! – Niamh uśmiecha się jeszcze szerzej na widok zbliżającej się do nas, ciemnowłosej kobiety. Rozpoznaję w niej triumfatorkę któryś z Igrzysk, ale nie mogę sobie przypomnieć dokładniej które wygrała.

Zwyciężczyni wcale nie wygląda na zadowoloną z tego spotkania, patrzy na opiekunkę krzywo.

– Gray – cedzi przez zęby i omiata nas wzrokiem. Dłużej zatrzymuje się na mnie.

– Nie mogłaś wylosować kogoś lepszego? – pyta, patrząc na kapitolinkę z wyrzutem. – Chłopak może i przetrwa kilka dni, jeśli się go dobrze wyszkoli, ale dziewczyna…

Milknie na chwilę, patrząc mi prosto w oczy.

– To wariatka, nie da sobie rady.

Drgam nieznacznie, zaciskam dłonie w pięści. Candicy mówi tak swobodnie, jakby doskonale wiedziała, że jej nie zrozumiem, bo jestem opóźniona umysłowo o dobre dziesięć lat.

Niamh chyba nie zwraca nawet na nią uwagi, bo ze zniecierpliwieniem spogląda na złoty zegarek.

– Lepiej już chodźmy, zostało nam zaledwie dziesięć minut do odjazdu!

Czuję, jak ciągnie mnie gwałtownie za ramię, prawie się wywalam, ale na szczęście w ostatniej chwili odzyskuję równowagę. Nie zniosłabym upadku, nie przy Candicy, co tylko utwierdziłoby ją w przekonaniu o mojej bezradności.

Ktoś wpycha mnie do czarnego samochodu, opadam ciężko na skórzane siedzenie. Obok mnie siada Arthur, cały czas z delikatnym uśmiechem na ustach. Candicy patrzy na niego krzywo.

– Co cię tak bawi? – pyta chłodno. – To, że jedziesz do Kapitolu? Powiedzieć ci coś?

Kobieta pochyla się nad siedzeniami.

– Przestaniesz się uśmiechać, gdy poczujesz smak stali, gdy będą powoli rozrywać cię na kawałki, gdy przestaniesz przypominać człowieka, a wielki kawał mięsa. Wtedy zrozumiesz, jak to jest i masz moją obietnicę, że będzie ci daleko do śmiechu.

Te słowa skutecznie zmazują z twarzy chłopaka delikatny uśmiech, w oczach pojawia się determinacja.

– Nie zamierzam dać się zabić – odpowiada twardo, zdaje się być pewny tych słów. Candicy śmieje się cicho.

– Wielu przed tobą też to mówiło. Żaden nie przeżył.

Nie wiem, co mnie popchnęło do powiedzenia czegokolwiek, ale słowa wyrywają się z mych ust, nim się zastanowię choć chwilę.

– To po co jesteś naszą mentorką, skoro nawet nie starasz się nam pomóc? – pytam. – Powinnaś pomóc nam przetrwać do Igrzysk, nie zwariować ze strachu, a ty mówisz nam o śmierci! W jaki sposób ma to pomóc?

Kobieta unosi brwi i przekręca głowę. Przygląda mi się uważnie.

– Słyszałam o tobie, Morvoren Arranz – mówi powoli. – Wszyscy twierdzą, że postradałaś zmysły, że słyszysz głosy, że nie potrafisz odróżnić snu od rzeczywistości. Wierzyłam im. Czemu miałam nie wierzyć? Do tego dzisiaj byłam świadkiem niesamowitego zjawiska – po raz pierwszy w całym moim życiu czytnik wskazywał błąd. Było to tak osobliwe zjawisko, że uwierzyłam we wszystkie plotki o tobie, które słyszałam. Do tego potem, na estradzie, zaczęłaś coś do siebie mamrotać, zakrywając uszy. O tak, nie jesteś normalną osobą, Morvoren Arranz.

Unoszę wyżej głowę.

– To prawda – mówię, nie panuję nad własnym ciałem. Świat lekko zamazuje się, czuję coś obcego w swojej głowie. – Nie byłam normalna i co miałam zrobić? Zabić się? Dlatego że widziałam i słyszałam różne rzeczy? Czy naprawdę miałam przez to mniejsze prawo do życia niż ty?!

Nagle dociera do mnie, że to nie ja wypowiadam te słowa. Znowu straciłam kontrolę, ale tym razem Morvoren użyła mnie, żeby powiedzieć coś, co najwidoczniej chciała powiedzieć już wiele lat temu.

Łapię się za głowę. Nie panuję nad myślami. To boli. Po raz pierwszy w życiu boli. Boję się tego.

– Idź sobie – mówię cicho, zwracając się do ciotki. Czuję napływające do oczu łzy. Staram się ją wypchnąć z własnych myśli. Czy tak czuje się opętany człowiek?, pytam samą siebie, gdy to coś znika.

Powoli unoszę głowę. Candicy wpatruje się we mnie bez słowa. Samochód staje, szybko wysiadam. Kręci mi się w głowie.

Przed sobą widzę peron, pociąg już stoi. Niamh łapie mnie za rękę i prowadzi za sobą.

– Uśmiechnij się – szepcze, ale nie potrafię się do tego zmusić. Idę wolno. Cała się trzęsę w środku, nie potrafię zapanować nad zalewającymi mnie emocjami. Jestem spokojna. Staram się oszukać samą siebie.

Widzę swoją twarz na ekranie. Przełykam ślinę. Nie boję się. Jestem przerażona.

Stajemy przed wejściem do pociągu, kamery jeszcze przez chwilę nas nagrywają. Arthur uśmiecha się szeroko i macha do zebranych na peronie ludzi, kilka dziewczyn wyznaje mu w międzyczasie miłość. Wzrokiem odszukuję swoją rodzinę. Stoją z tyłu, mama przytula się do taty, twarz ma całą we łzach. Ja pewnie nie wyglądam lepiej.

Wsiadamy do pociągu. Ręce mi drżą, strach powraca. Dociera do mnie, że patrzę na to miejsce najprawdopodobniej po raz ostatni.

Metalowe drzwi zasuwają się za nami.

~*~

Szybkim krokiem przemierzam kolejne korytarze, mijając kolorowo ubranych ludzi. Nerwowo spoglądam na wiszący na ścianie zegar. Jestem spóźniona, on na pewno nie będzie z tego powodu zadowolony.

Bez słowa otwieram dębowe drzwi z mosiężnymi, ozdobnymi klamkami i wchodzę do przestronnego pokoju. Przy jednej ze ścian stoi ogromne biurko, oczywiście z mahoniu, przy którym siedzi młoda dziewczyna z zieloną peruką na ozdobionej srebrnymi tatuażami głowie.

– Och, panna Philomene! – wita mnie z uśmiechem, przyglądając się mojemu strojowi. Spoglądam w dół. Mam na sobie jasnoszary, elegancki sweter, białe jak śnieg spodnie i szare, wysokie buty na obcasie. Kolorystyka stroju gryzie się z modą Kapitolu, na tle innych wypadam bardo blado, z nie ufarbowanymi włosami i brakiem tatuaży na ciele, ale nie obchodzi mnie to. Na spotkaniu z wujkiem chcę wyglądać profesjonalnie, jak poważna, dwudziestopięcioletnia kobieta, a nie jak małe dziecko.

– Wejdź – mówi do mnie Analise, sekretarka wuja, wskazując dłonią z tuzinem bransoletek i pomalowanymi paznokciami na drzwi z ciemnego, eleganckiego drewna. – Już na ciebie czeka.

Uśmiecham się do niej delikatnie i podchodzę do drzwi. Pukam cicho, słyszę stłumione „Wejść” i otwieram je.

Moim oczom ukazuje się ogromny gabinet, przestronny, z jasnymi, beżowymi ścianami i o odcień jaśniejszym puchatym dywanem. Rozstawione tu meble są wykonane z drewna o tym samym kolorze co drzwi, co stanowi kontrast dla jasnego wnętrza, oświetlonego naturalnym światłem słonecznym, wpadającym przez ogromne okna, którymi pokryta jest cała ściana naprzeciwko drzwi.

– O, Hasterianadora – wita mnie powoli mężczyzna, siedzący przy biurku. On jako jedyny wciąż zwraca się do mnie moim pełnym imieniem, inni nazywają mnie po prostu Hestia.

– Panie prezydencie – zwracam się z szacunkiem do Snowa, który uśmiecha się delikatnie.

– Odpuśćmy sobie te tytuły, kochanie, tak będzie prościej dla nas obydwu. Usiądź.

Oddycham z ulgą i zajmuję miejsce naprzeciwko niego.

– Co tam u Rose? – pytam, patrząc na uśmiechniętą dziewczynkę, spoglądającą na mnie ze zdjęcia. Coriolanus spogląda na nią z czułością, tak rzadko widoczną na jego twarzy. W jego towarzystwie łatwo zapomnieć, że też jest człowiekiem, że też ma uczucia.

– Obawiam się, że przy najbliższej okazji zasypie cię pytaniami na temat Igrzysk. Jest bardzo tym wszystkim podekscytowana.

Uśmiecham się delikatnie. Rosalie jest bardzo wesołym dzieckiem, ma dopiero sześć lat, a już stała się ulubienicą Coriolanusa i wszystkich, którzy często bywają w domu prezydenckim. Wiecznie uśmiechnięta, wszędzie było jej pełno. Urocze dziecko, każdy mógł to powiedzieć, jeśli miał z nią styczność.

– Hasterianadoro – wujek poważnieje – czy oglądałaś już relacje ze wszystkich dożynek?

Kiwam powoli głową. Przygotowałam się na takie pytanie.

– Widziałam. W tym roku mamy aż siedmiu osiemnastolatków.

Snow pokiwał głową.

– A możesz mi wymienić ich wszystkich po kolei? Wszystkich trybutów?

Chrząkam.

– Dystrykt Pierwszy – Catreena Zavatscky, ochotniczka, lat osiemnaście i Culley Brown, wylosowany, lat piętnaście; Dystrykt Drugi – Liadan Berroden, lat szesnaście i Gordon Raymond, lat osiemnaście, oboje to ochotnicy; Dystrykt Trzeci – Tara White, lat dwanaście i Edmund Lindsy, lat siedemnaście, wylosowani; Dystrykt Czwarty – Derrie Foxtone, lat piętnaście i Lennox Aiden, lat czternaście, również wybrani poprzez losowanie; Dystrykt Piąty – Suzanna Greenbrush, lat czternaście, wylosowana i Marius Canden, lat osiemnaście, wylosowany; Dystrykt Szósty – Megan Innesi, lat piętnaście, wylosowana i Keddy Wirfney, lat osiemnaście, pierwszy ochotnik z zewnętrznego dystryktu; Dystrykt Siódmy – Elena Derveren, lat szesnaście i Rory Randall, lat siedemnaście, oboje wylosowani; Dystrykt Ósmy – Hilde Berdascky, lat siedemnaście Todd Tompson, lat piętnaście, wylosowani; Dystrykt Dziewiąty – Morvoren Arranz, lat trzynaście i Arthur Collins, lat osiemnaście, wylosowani; Dystrykt Dziesiąty – Carrie Brush, lat osiemnaście, kolejna ochotniczka i Wallace Bridge, lat piętnaście, wylosowany; Dystrykt Jedenasty – Vivienne Pendragon, lat dwanaście, wylosowana i Fransis Williams, lat osiemnaście, wylosowany; Dystrykt Dwunasty – rodzeństwo, Ida Loretti, lat dwanaście i Durmmond Loretti, lat piętnaście, również wylosowani…

Prezydent Snow uśmiecha się delikatnie.

– Mnóstwo osób krytykowało mój wybór ciebie na Głównego Organizatora Igrzysk Głodowych, ale chyba to nie był błąd. Wymieniłaś wszystkich, nie pomyliłaś się, a to znaczy, że na poważnie podchodzisz do tej pracy. Do dobrze, niektórzy twoi poprzednicy nie doceniali wagi zadania, jakim ich obarczyłem. Nie skończyli zbyt dobrze.

Kiwam głową. Doskonale znam los swoich poprzedników. Nie chcę skończyć jak oni.

– Zwróciłaś uwagę na jakiegoś konkretnego trybuta? – pyta mnie wuj, a ja potakuję.

– Na dziewczynę z Dziesiątki, Carrie, ochotniczkę. Rzadko zdarza się, żeby pojawiali się ochotnicy z zewnętrznych dystryktów, zwłaszcza wśród dziewcząt.

Coriolanus cicho przyznaje mi rację.

– A… – waha się chwilę, patrząc na mnie uważnie – dziewczyna z Dziewiątki, Morvoren Arranz? Nie zwróciłaś uwagi na nią?

Marszczę brwi.

– Ta trzynastolatka? Nie widzę w niej niczego specjalnego – mówię szczerze. Snow unosi brwi, a ja wiem, że czegoś nie dostrzegłam.

– Pokazywali ci wyniki jej badania krwi? – pyta, a ja kręcę głową.

– Tym zajmują się ludzie z laboratorium, zazwyczaj nie zawracają głowy Organizatorom takimi drobnostkami.

– Tak to prawda, jednak tym razem… To nie była drobnostka. Nie wiem, kto twierdził, że nie trzeba cię o tym informować, ale ja zawsze oglądam wszystkie wyniki, dla pewności, że nic nie zostało przeoczone… I tu zaczyna się ta ciekawsza część. Wyniki badania krwi były błędne.

Przez chwilę mam wrażenie, że to jakiś podły żart, ale mój wujek nie ma w zwyczaju żartować z poważnych spraw, w ogóle nie żartuje, dlatego jestem zmuszona mu uwierzyć.

– To niemożliwe – mówię szybko, zrywając się z fotela. – Te czytniki nie mogą się mylić, zostały ulepszone, nawet jeśli ktoś ma teraz chorobę genetyczną, wynik zapisuje się jako prawidłowy z uwzględnieniem tejże choroby! Już nasi naukowcy o to zadbali!

Coriolanus czeka aż się uspokoję.

– Jednak jej pokazał błąd. Mam tutaj te wyniki, chcesz spojrzeć?

Odwraca w moją stronę ekran a ja czytam powoli te wszystkie literki, dla przeciętnego kapitolińczyka nie do odszyfrowania.

– To niemożliwe – powtarzam.

– Ale jednak tak jest, czytnik DNA wykazał to samo, ale uznano, że wszystko jest w porządku. Zapewne badanie przeprowadzał ktoś niedoświadczony, nie dostrzegł tego znaczącego błędu i zatwierdził wynik. Gdyby nie została wylosowana i tak przysłałbym ją tutaj, na badania.

Nadal wpatruję się z niedowierzaniem w ekran.

– Ale to niej jest możliwe! Przecież to ukazuje występowanie w jej organizmie…

– … obcego DNA, zgadza się – uprzedza mnie prezydent. – Jeśli wyniki nie kłamią, a tak zapewne jest, możemy mieć do czynienia z kolejną trybutką obdarzoną ciekawymi zdolnościami dostrzegania innego świata. Świata, do którego my nie mamy dostępu. Co ciekawsze, ostatni taki przypadek odnotowano podczas pierwszego Ćwierćwiecza Poskromienia. Również dziewczyna, co najlepsze Morvoren Sele, siostra matki Morvoren Arranz. Obce DNA wskazuje na obecność w jednym ciele dwóch osób, obu Morvoren. Może to powodować dziwne halucynacje, utraty świadomości… Osoby, które miały z dziewczynami styczność potwierdzają, że obie były niepełnymi zmysłów wariatkami.

Słucham w milczeniu, nie potrafiąc uwierzyć w tę dziwną teorię.

– Co mam zrobić? – pytam, chcąc przejść do sedna całej sprawy.

– Obserwuj ją – mówi prezydent. – I poproś tego swojego… stylistę, żeby robił to samo. W końcu w tym roku zajmuje się Dziewiątką.

Lekko rumienię się na wzmiankę o Chrisie. Znamy się od dawna, przez całe życie obserwowałam jak pracuje, a niedawno stał mi się bardzo bliski… co nie przypadło wujowi do gustu, zwłaszcza, że Christopher urodził się w Dystrykcie i gdyby nie jego niezwykły talent, nigdy nie trafiłby do Kapitolu.

– Zrobię tak – mówię. – On też.

Bez słowa opuszczam gabinet, odprowadzana spojrzeniem Coriolanusa Snowa.

_________________________________________

Oto rozdział drugi! Nie ma tyle szaleństwa, ale w kolejnym zaszaleję :) Po tych wszystkich miłych komentarzach mam nadzieję, że was nie zawiodę.

O Rose musiałam wspomnieć (Krakenie, to dla ciebie :D)

Wszystkiego najlepszego w nowym roku!

I niech los zawsze wam sprzyja!