001. Wielki dzień

Idę przez las. Wokół mnie jest tylko ciemność, która otacza mnie ze wszystkich stron, cicha i spokojna, jak drapieżnik czyhający na swoją ofiarę. Lekki wiatr owiewa mą twarz, jednak w lesie jest na tyle duszno, że włosy lepią mi się do karku, a pot spływa po czole.

Przez wszechogarniającą duchotę przebija się kobiecy głos.

– Morvoren! – słyszę i natychmiast przyspieszam. – Morvoren!

Nogi niosą mnie same, jak gdyby doskonale wiedziały, gdzie powinnam iść. Zgłębiam się coraz bardziej w ten obcy las, idąc za głosem wymawiającym moje imię. Coś w głowie podpowiada mi, że znam ten głos dobrze, mogę mu zaufać, że przy nim jestem bezpieczna.

Wbiegam na ponurą polanę, otoczoną przez szarozielone drzewa. Powoli idę do przodu, sucha trawa łamie mi się pod stopami.

– Morvoren.

Przede mną stoi dziewczyna. Jest raczej drobnej budowy, nie ma więcej niż trzynaście lat. Jej złociste włosy opadają falami aż do ramion. Jedwabna, liliowa sukienka jest cała umazana krwią, która powoli spływa po jej rękach, nogach, nawet twarzy. Wśród ciszy słychać tylko miarowe kapanie, gdy kolejne krople czerwonej posoki spadają na ziemię.

Kap, kap, kap.

– Morvoren – powtarza po raz kolejny dziewczyna. Jej usta poruszają się powoli, aż zbyt wolno, by mogła być to prawdziwa osoba.

– Czekałam na ciebie, Morvoren. Mamy sobie wiele do powiedzenia.

Unosi wyżej głowę, jej oczy błyszczą w ciemności i wtedy zauważam, że ona wygląda jak… jak ja!

Mam wielką ochotę uciec z tego lasu, ale się powstrzymuję.

– Kim jesteś? – pytam, mimo że mam co do tego pewne podejrzenia. Od kilku dni śniła mi się ta dziewczyna, zawsze wyglądała tak samo, cała we krwi, jednak nigdy nie powiedziała niczego więcej prócz mego imienia.

Dziewczyna uśmiecha się szeroko.

– Naprawdę chcesz znać odpowiedź? – pyta. Milczę, bo sama nie jestem tego pewna. – Mogę ci powiedzieć kim jestem, ale nie jestem pewna, czy moja odpowiedź cię ucieszy. Sama wiesz, jak będzie ona brzmiała, ale czy jesteś pewna, że mimo to chcesz ją usłyszeć? Czasem lepiej żyć w niepewności, niż znać przerażającą prawdę.

Zaciskam mocno usta i patrzę na nią twardo.

– Dobrze – mówi z uśmiechem. – Skoro sama tego chcesz. Jestem twoją przeszłością, jestem twoją teraźniejszością i stanę się twoją przyszłością, jeśli nie zapobiegniesz pewnym zdarzeniom.

Przez chwilę milczę, dokładnie przyglądając się jej twarzy.

– Po co tu przyszłaś? – pytam szybko. Blondynka uśmiecha się szeroko. Morvoren, poprawiam w myślach samą siebie.

– Jeszcze się tego nie domyśliłaś? – znów odpowiada pytaniem na pytanie, uśmiechając się szeroko. – Niektórzy ludzie mówią, że człowiek uczy się na błędach. Jestem tu dzisiaj, by cię ostrzec i coś ci pokazać, bo historia ma to do siebie, że lubi się powtarzać.

Nagle cały las znika, na jego miejsce pojawiają się obrazy. Wszystkie się ruszają. Wpatruję się w nie jak zaczarowana, gdy zdaję sobie sprawę, że to nie obrazy, lecz sceny.

– Kiedyś też tu żyłam – mówi złotowłosa. – Rodzice nazwali mnie Morvoren, a moje nazwisko brzmiało Sele. Zawsze byłam inna, niektórzy twierdzili, że gorsza, ale nie przejmowałam się tym. Często słyszałam w swojej głowie głosy, ale nauczyłam się je ignorować. Jednak od czasu do czasu zdarzało się, że traciłam nad nimi kontrolę. Tego, co się działo później, nie pamiętałam. Niektórzy twierdzili, że wygadywałam wtedy różne dziwne rzeczy.

Przełykam głośno ślinę, nie spuszczając wzroku z drugiej Morvoren. Coś, może intuicja, podpowiada mi, jakie będzie zakończenie tej historii.

– Ludzie często się ze mnie śmiali, ale nauczyłam się ich ignorować, jak ignorowałam głosy w mojej głowie. Mimo to lubiłam to miejsce. I pewnego dnia nadeszły moje drugie dożynki. Miałam trzynaście lat i zaledwie pięć karteczek na tysiące. Ale wybór padł na mnie. Tak, wybór, bo było to pierwsze ćwierćwiecze poskromienia i zadaniem mieszkańców dystryktów było wybranie dwóch osób na Igrzyska. Oczywiście nikt nie zgłosił się na moje miejsce, bo i po co? Niby wszyscy byli oburzeni, że na Igrzyska pojedzie niewinna trzynastolatka, ale w głębi duszy na pewno czuli ulgę, że się mnie pozbędą.

Jeden z obrazów zatrzymuje się i nagle znajduję się na placu w Dziewiątym Dystrykcie. Tłum ludzi upycha się na niewielkiej przestrzeni, by znaleźć się jak najbliżej ogrodzeń z kolorowej taśmy. Przy metalowych stanowiskach tłoczą się dzieci. Jak nic, dożynki. W tłumie odnajduję mojego sobowtóra. Morvoren stoi na samym początku kolejki. Powoli podchodzi do kobiety ze strzykawką i nadstawia palec. Krzywi się lekko i uroczo, gdy na opuszku pojawia się kropelka krwi. Kobieta przyciska jej palec do kartki i nakazuje odejść. Morvoren pospiesznie przepycha się przez tłum i staje z tyłu razem z innymi trzynastolatkami.

Na estradę wchodzi stary mężczyzna, zapewne burmistrz i zaczyna długą przemowę. Następnie jego miejsce zajmuje kobieta z żółtymi włosami i turkusową sukienką. Wita wszystkich z niebywałym entuzjazmem i z radością opowiada o zasadach Ćwierćwiecza. Sięga po białą kopertę.

– Morvoren Sele! – czyta głośno. Przez chwilę panuje cisza, jak gdyby nikt nie spodziewał się tego wyniku, ale wszyscy zaczynają szeptać między sobą, gdy z tłumu wyłania się Morvoren. Idzie bardzo wolno, ręce ma sztywne a jej wargi drżą. Oczy są szkliste, dziewczyna wygląda, jakby miała zaraz się popłakać. Z trudem zmusza własne nogi, by wspięły się po stopniach.

Przez tłum przelatują pełne oburzenia szepty…

Scena znika. Patrzę na umazaną krwią twarz.

– Mogli się za mnie zgłosić, ale nie uważali tego za potrzebne. W końcu sami mnie wybrali. Udawali oburzonych przed kamerami, ale czuli ulgę. Byłam tylko kulą u nogi, której z radością się pozbyli. Ja tylko obciążałam tych ludzi, nie pracowałam, ale tak samo jak oni musiałam jeść i uczyć się. Tym samym doprowadziłam się do upadku. Pojechałam na Igrzyska i nikt nawet nie zwrócił na mnie uwagi. Sama przypieczętowałam swój los. Zginęłam piątego dnia.

Kolejna scena. Las. Złotowłosa dziewczyna biegnie przed siebie, w ciszy słychać tylko jej szybki, płytki oddech. Mija drzewa, wszystkie wyglądają tak samo, wszystkie są tak samo wysokie i nagie.

Ogląda się przez ramię, zwalniając na chwilę i w końcu z szaleńczego pędu przechodzi do spokojnego truchtu. Nie słyszy już pościgu, myśli, że jest bezpieczna. Uśmiecha się lekko i wtedy… wydaję z siebie cichy, stłumiony własną dłonią krzyk. Spomiędzy drzew wylatuje nóż, ale Morvoren go nie widzi. Gdy w końcu jakiś zbłąkany promień słońca odbija się od gładkiej, metalowej powierzchni, jest już za późno. Ostrze z łatwością rozrywa ubranie, wbija w ciało tuż pod mostkiem, przebija się przez nie jak przez masło. Dziewczyna pada na trawę. W jej pełnych bólu i strachu oczach pojawia się przerażenie gdy widzi nadchodzących przeciwników. Niezdarnie podczołguje się do drzewa, próbuje się podnieść. Kolejny nóż rozcina jej czoło. Krew zalewa twarz, wpływa do oczu, a Mrovoren próbuje zatamować ją dłońmi. Brudzi złociste loki, ręce same jej opadają. Jeden z przeciwników, zawodowiec, podchodzi do niej. W ręku dzierży długi jak miecz nóż.

– Wiedziałem, że będziesz łatwym celem – mówi. – Mała wariatka. Nie miałaś szans przeżyć. Ale teraz…

Jego spojrzenie wędruje od ostrza do twarzy dziewczyny.

– Teraz się zabawimy.

Nim zdąży się choćby pochylić nad nią, Morvoren wykonuje jeden szybki ruch. Ostatkiem sił wyrywa nóż z piersi. Krew obficie wypływa spomiędzy jej palców, spływa po ubraniu, skapuje na trawę i wsiąka w ziemię.

Głowa dziewczyny unosi się po raz ostatni. Szare oczy błyszczą lekko, patrzą na chłopaka wyzywająco… a jej ciało bezwładnie zwala się na ziemię. Na twarzy widnieje delikatny uśmiech.

Scena znika, las powraca, a Morvoren znowu stoi na jego środku, przerażająca, ociekająca krwią.

– Tuż przed śmiercią coś zrozumiałam. Pewien mądry człowiek napisał kiedyś „To nie koniec podróży. Śmierć to tylko kolejna ścieżka, którą wszyscy musimy podążyć”. To prawda, ale niektórzy o tym nie pamiętają. Każdy z nas umrze. Zapamiętaj to sobie, Morvoren Arranz. Zapamiętaj i znajdź sojuszników. Bo twój czas jeszcze nie nadszedł. Ale kiedyś, gdy nadejdzie, pamiętaj. Omnibus mortuus est.

Wszystko zaczyna się rozmazywać. Las i złota dziewczyna robią się z każdą chwilą coraz mniej wyraźne, wszystko spowija szara mgła. W tej mgle widać jeszcze obraz mężczyzny, przystojnego, z włosami w odcieniu ciemnego blond. Wokół słychać echo, powtarzające wciąż „sojusznika”…

Zrywam się do pozycji siedzącej.

– Sojusznika! – mówię głośno, wciągając gwałtownie powietrze. Przez chwilę oddycham szybko, aż tętno się uspokaja. Wbijam palce we włosy i zaciskam je mocno. Czuję lekki ból, ale pomaga mi on zebrać myśli. Co ona powiedziała?

– Śmierć to tylko kolejna ścieżka, którą wszyscy musimy podążyć – powtarzam na głos, ryjąc sobie te słowa w pamięci. Tak powiedziała ona. Ja, poprawiam się szybko i wstaję z łóżka. Czuję się co najmniej zaskoczona faktem, że pozwolono mi tak długo spać. Słońce już dawno wstało i oświetliło ponury krajobraz Dziewiątki… Puste ulice pełne mąki. Zaraz! Puste?

Dociera do mnie, jaki jest dziś dzień. Najgorszy dzień z roku. Najszczęśliwszy dzień dla mnie. Raz pozwolono mi zjeść ciastko. Czasem pozwala się mi zjeść ciastko. Z okazji tego strasznego wspaniałego dnia. Moje urodziny. Trzynaste. I drugie dożynki w życiu.

Na ramie łóżka ktoś zawiesił sukienkę. Zapewne mama. Wyciągam po nią rękę i prawie odskakuję zaskoczona delikatnością materiału. Przez chwilę wodzę opuszkami palców po gładkiej powierzchni, potem biorę ją w obie dłonie i przykładam do twarzy. Dawno nie widziałam czegoś tak miłego w dotyku.

Powoli wkładam na siebie tę sukienkę, bojąc się, że zniszczę ten na pewno drogi strój. Materiał jest jasnoróżowy, trochę wyblakły. Nie jest idealnie dopasowana, ale nie jest to dla mnie coś nowego. Z taką ilością pieniędzy, którą posiada moja rodzina, sukcesem jest jeśli mamy możliwość noszenia nowych, nawet o wiele za dużych ubrań.

Góra sukienki opada luźno, aż do połowy klatki piersiowej, gdzie szybko związuję jedwabne wstążeczki, podtrzymujące całą sukienkę. Spódnica za to składa się z dwóch warstw, jedna delikatniejsza od drugiej.  Opada delikatnymi falami aż do kolan, lekka i zwiewna. Rękawki są wykonane z równie delikatnego materiału, szeleszczące przy każdym ruchu.

Oczarowana patrzę na strój, nie wierząc, że mogę coś takiego włożyć na siebie. Dopiero teraz dostrzegam buty do kompletu, w tym samym, choć trochę mniej wyblakłym odcieniu różu, na, o zgrozo, obcasie. Wkładam je niepewnie, ale na szczęście okazuje się, że są wygodne i nie jest ciężko się w nich poruszać.

Powoli otwieram drzwi od sypialni i wchodzę do niezbyt dużego pokoju, w którym ktoś upchnął podniszczoną kanapę, stary telewizor, blat kuchenny i umywalkę. Nasz dom ma tylko dwa pokoje, sypialny i drugi, gdzie trzeba zmieścić wszystkie najpotrzebniejsze rzeczy. Do sypialni komuś udało się wcisnąć dwa łóżka i balię na wodę, co można było uznać za wielki sukces. W dzielnicy Dystryktu, w której mieszkaliśmy, mieliśmy zdecydowanie największy dom i najlepiej umeblowany.

Mama unosi głowę znad maleńkiego kawałka chleba, który podzieliła na cztery części. Uśmiecha się do mnie, co tylko pogłębia zmarszczki na jej twarzy a jednocześnie odmładza. Jasne włosy niedbale opadają jej na twarz.

– Kochanie – mówi i podchodzi do mnie szybko. – Wyglądasz przepięknie.

Znów zerkam na suknię, w którą mnie wystroiła. Tak, strój jest piękny…

– Wcale nie – mówię, unosząc głowę i dostrzegając malutkie lusterko w rogu pokoju. Odbija się w nim blada dziewczyna ze złotymi włosami i podkrążonymi oczami, a jedyne piękno można zauważyć w jej ubraniu a nie jego właścicielce. – Nigdy nie będę tak piękna jak Abigail.

Abigail jest uroczą dziewczyną o trzy lata starszą ode mnie. Ma kasztanowe, grube włosy, spływające falami na ramiona, uroczo błyszczące w słońcu, zielone, wesołe oczy i przepiękny uśmiech. Według mnie, i nie tylko mnie, jest ona ideałem piękna – delikatna jak kwiat, dziewczęca i otwarta, zawsze uśmiechnięta. Od ponad miesiąca spotyka się ona z moim bratem i nie trudno zauważyć, że są w sobie zakochani.

Zawsze chciałam być piękna. Nigdy nie przejmowałam się zbytnio wyglądem, ale to nie znaczy, że mi na nim nie zależy. Jednak los nie ofiarował mi ciemnych, brązowych włosów, tylko jasne, złociste jak kłosy pszenicy wyschnięte na słońcu. Zamiast zielonych oczu – szare. Wszystko poszło nie po mojej myśli.

– Dla mnie jesteś od niej piękniejsza – powiedziała do mnie mama, łapiąc swoimi dłońmi moje, równie kościste co jej. – Kocham cię taką, jaką jesteś i nie chcę innej córki.

Nieprawda, mam ochotę powiedzieć, ale się powstrzymuję. Doskonale wiem, że moja matka nigdy nie chciała mieć takiego dziecka jak ja. Córki, która boi się własnego cienia, gada do zwierząt i przedmiotów, zapada w transy i każdego ranka budzi się, wykrzykując różne dziwne rzeczy. Chora psychicznie wariatka. Niespełna zmysłów dziecko, które jedyne co potrafi, to gadać zagadkami.

– Muszę cię jeszcze uczesać – mówi i bierze mnie za rękę, prowadzi do jedynego w domu lustra, w którym przed chwilą się przeglądałam. Znów wbijam wzrok w swoje odbicie i kogo widzę? Złotowłosą dziewczynę z wystającymi kośćmi policzkowymi, przerażająco chudymi ramionami i wystraszonym wzrokiem. Brakuje tylko krwi, przemyka mi przez myśl, gdy wpatruję się w tę twarz, czując jedynie pogardę dla samej siebie i nienawiść dla Kapitolu.

Nagle przypomina mi się jej nazwisko. Sele. Morvoren Sele.

– Mamo – zaczynam powoli, gdy kobieta zaplata moje włosy w drobne warkocze, wyglądające jak kłosy zbóż – jak się nazywałaś, nim wyszłaś za tatę? – pytam, wpatrując się w jej chude palce, szybko plotące moje włosy w dwa dobierane kłosy.

– Sele – odpowiada bez chwili zastanowienia. – Sophia Sele. A czemu pytasz, kochanie?

Słysząc jej panieńskie nazwisko, drgam lekko, ale udaje mi się zachować pokerową twarz.

– Tak tylko – odpowiadam swobodnie, chociaż wcale się tak nie czuję. Moje palce zaciskają się na materiale sukienki.

Na szczęście taka odpowiedź wystarcza mojej mamie w zupełności. Moje myśli pędzą jak szalone. Sele, Sele, Sele. Morvoren Sele. Sophia Sele. Sele, Sele, Sele. Muszą być spokrewnione, muszą, muszą, muszą. Moja przeszłość, teraźniejszość i przyszłość. Przeszłość ze względu na wspólne korzenie, teraźniejszość ze względu na transy, przyszłość ze względu na… przeznaczenie? Los?

– Powinnyśmy już iść.

Głos mamy przywraca mnie do rzeczywistości. Patrzę na nią z lekkim strachem.

– Już? – pytam i rozglądam się po pokoju. – A Jayson? Nie poczekamy na niego? I na tatę?

– Oboje już poszli na plac, pewnie już tam na nas czekają – mama mówi to bardzo niepewnie, jakby sama nie potrafiła siebie do tego przekonać. Na szczęście drzwi się otwierają i do domu wchodzi mój brat.

– Jay! – krzyczę i przytulam się mocno do niego.

– Mor. – W jego głosie jest coś, co mnie uspokaja, sprawia, że czuję się bezpieczna. Brat lekko mnie od siebie odsuwa. – Pięknie wyglądasz, siostrzyczko – mówi, przyglądając mi się z uśmiechem. Przenosi wzrok na mamę.

– Tato za chwilę będzie na placu. Musiał coś jeszcze zrobić. A my lepiej już chodźmy, zaraz się zacznie.

Patrzę na niego swoimi dużymi oczami. Wargi zaczynają mi drgać.

– Tak szybko? – pytam ze strachem. Jay przytula mnie mocno.

– Spokojnie, Mor, nic ci się nie stanie, masz zaledwie dwie karteczki na dziesiątki tysięcy! A teraz pójdziemy na plac, dobrze?

Kiwam powoli głową i łapię go za rękę. Razem wychodzimy z domu.

Od progu wita mnie chłodny wiatr. Dzisiejszy dzień jest idealny na uroczystości. Nie jest na tyle gorąco, by stanie na placu przez godzinę sprawiało komukolwiek trudności.

Mijam kolejne ponure budynki. Aby dostać się na plac, musimy przejść przez całą najbiedniejszą dzielnicę, a na sam widok innych wygłodzonych dzieci robi mi się niedobrze.

Na drogach wszędzie stoją Strażnicy Pokoju. Ich białe stroje mocno wyróżniają się spośród szarych ulic i równie ponurych ludzi. Jedynie drogi jak zwykle przyprószone są wszechobecną mąką.

Dochodzimy na plac. Jest już tam sporo ludzi, a z każdą minutą napływają kolejni. Plac jest zbyt mały, by wszystkich pomieścić, dlatego niektórzy będą musieli stać na pobliskich ulicach i oglądać przebieg dożynek na wielkich monitorach.

Staję razem z Jaysonem na końcu długiej kolejki do metalowych stanowisk, przy których kobiety sprawdzają każdego obywatela Dziewiątki od dwunastego do osiemnastego roku życia. Nie muszę czekać długo, bo kolejka posuwa się sprawnie.

– Następny! – słyszę i podchodzę do stanowiska. Nadstawiam dłoń i krzywię się lekko, gdy igła przebija mi opuszek palca. Kobieta przyciska mój palec do kartki i sprawdza krew specjalnym czytnikiem. Słyszę jak szumi mi w głowie. Pikanie. Kobieta sprawdzająca marszczy brwi. Nie wiem, co się dzieje. Ekranik czytnika jest czerwony i miga gwałtownie. Słyszę jakieś głośne kroki. Przez tłum przepychają się Strażnicy Pokoju. Podchodzą do mnie i rzucają na ziemię. Syczę, gdy moje kolana boleśnie zderzają się z ziemią.

W tłumie dostrzegam Jaysona, który czekał na mnie.

– Co się dzieje? – słyszę jego głos i wiem, że właśnie przepycha się przez tłum. Na placu zalega cisza. Mam przeczucie, że wszyscy patrzą na mnie, nawet operatorzy kamer kierują na mnie swoje obiektywy.

Kobieta przy stanowisku wyjmuje coś, jakiś metalowy przyrząd. Na jego widok ogarnia mnie panika. Wygląda jak jakaś maszyna tortur. Strażnik łapie za to coś.

- MOR!!! – słyszę głos Jansona, którego trzymają inni Strażnicy, gdy jeden z nich przykłada to coś do mojej skóry. I wtedy… Zaczynam krzyczeć. Przeraźliwy wrzask wydostaje się z moich ust, gdy to coś wbija mi się w ramię. I tracę wzrok. Czuję tylko straszny ból, coś rozprowadzającego się po moich żyłach, palącego jak żywy ogień. I wszystko to ustaje. Pikanie. Ekran czytnika jest zielony. Narzędzie znika, ból również. Jeden ze Strażników unosi mnie i stawia na ziemi. Nogi mi się trzęsą. Postępuję krok do przodu i prawie się wywalam. I nagle na placu znowu panuje gwar. Ludzie szepczą coś do siebie i patrzą na mnie dziwnie. Rozglądam się wokół.

– Co to było? – pytam słabo, nie oczekując odpowiedzi. Jednak ku własnemu zaskoczeniu ją dostaję.

– Czytnik DNA – mówi jakiś mężczyzna. Jest wysoki i przystojny, ale nie wygląda na kapitolińczyka. – Czasem trzeba go zastosować, jeśli w ludzkiej krwi jest jakiś składnik, którego być nie powinno, a wywołała go choroba.

– Choroba?

– Wrodzona. Taka, której nie da się wyleczyć.

Na tym rozmowa się kończy. Mężczyzna odchodzi w stronę podestu, zostawia mnie samą.

Powoli idę w kierunku tylnych rzędów, gdzie zawsze stają najmłodsi. Staję w dużej grupie i czekam na rozpoczęcie dożynek.

Na estradę wchodzi burmistrz i zaczyna długą przemowę o Igrzyskach Głodowych, jako karze za bunt Dystryktów. Puszcza film z Kapitolu, a ja myślę o tym dziwnym urządzeniu. Było metalowe i bardzo skomplikowane, z wieloma dziwnymi zakrzywieniami…

– Witam, witam, witam!

Na estradę wchodzi kobieta z różowymi włosami i fioletowej sukience. Widzę ją po raz pierwszy w życiu. Burmistrz przedstawia ją jako Niamh Gray.

– Jak co roku, nadszedł czas, by wybrać jednego odważnego młodego mężczyznę i kobietę, którzy będą mieli zaszczyt reprezentować Dystrykt Dziewiąty na tegorocznych, 67 Głodowych Igrzyskach! Jak zawsze, panie mają pierwszeństwo!

Kobieta z różowymi włosami powoli podchodzi do wielkiej kuli, pełnej maleńkich, białych karteczek i wcale nie chwieje się w swoich wielgachnych szpilkach. Kręci lekko dłonią nad skrawkami papieru, jakby odprawiała jakiś magiczny rytuał i zanurza dłoń w kuli. Przez chwilę w niej grzebie, aż wyjmuje biały kawałek pergaminu. Przypominam sobie słowa Jaysona. Nic ci się nie stanie. Ale serce i tak wali mi jak szalone.

Niamh Gray powoli wraca na mównicę i staje przed mikrofonem. Poprawia szybko włosy i otwiera karteczkę sklejoną czarną tasiemką. Odchrząkuje lekko.

– Reprezentantem Dystryktu Dziewiątego spośród dziewcząt w tegorocznych Głodowych Igrzyskach będzie…

Serce bije jak szalone, prawie wyskakuje mi z piersi. Bum, bum, bum, bum, bum, bum, bum, bum, bum!!

– Morvoren Arranz!

_______________________________
Oto rozdział pierwszy! Podoba się?
Myślę, że ta historia nie będzie taka zła i was zaciekawi choć trochę.
Przynajmniej mam taką nadzieję.
Pozdrawiam wszystkich!